0. Van minnebrief tot boek
Het was in het najaar van 2012. Ik weet nog precies in welke straat ik liep. De zon scheen. Ik was al een tijdje vrijgezel. Keek zo nu en dan om mij heen. Hier en daar weleens een flirt. Soms zelfs verliefd. Vooral op foute mannen en andersoortigen die de tand des tijds niet doorstaan. Ik had me al eens afgevraagd of ik misschien bindings- of verlatingsangst had. In het verlengde daarvan bij voorbaat onhuwbare geliefden als kandidaat selecteerde. Hoe dan ook, ik besloot op onderzoek uit te gaan. En zo schreef ik niet veel later mijn eerste minnebrief.
Ik schreef die brief aan de liefde in het algemeen. Aan de liefde als ons grootste goed. Tijdens het schrijven ervoer ik wat ik eigenlijk al wist; hoeveel facetten de liefde kent. Geraakt door wat de liefde in werking zette, volgde al snel een tweede en daarna een derde brief. Nieuwsgierig of ik ook anderen raakte, liet ik de brieven aan mijn zusje lezen. Het resulteerde in een verzameling online.
Men zegt weleens dat pas als je je openstelt voor de liefde, deze ook in je leven komt. Nu is het niet zo dat mijn leven tot het schrijven van minnebrieven zonder liefde was. De verbondenheid met mijn familie en vrienden is groots. Daarin voel ik me een bofkont. Misschien is dit net zoiets als met mijn zwangerschap. Dat als je zelf zwanger bent, je opeens overal dikke buiken en kinderwagens ziet. Misschien ook was het er al die tijd ook al. Vergelijkbaar met hoe Paulo Coelho het in De Alchemist omschrijft; de schaapsherder die de wereld afzwerft om bij thuiskomst te ontdekken dat het geluk al die tijd naast de voordeur stond. Hoe dan ook, nog voor ik de eerste minnebrief online had gedeeld, kwam de liefde in mijn leven. Opeens schreef ik brieven aan een lief van vlees en bloed.
Liefde is, zeg maar, net echt.
Met de komst van mijn lief ontdekte ik wat de liefde voor een mens doet. Opeens voelde ik me sterker, groter, meer dan voorheen en dus ook meer dan alleen. Ondanks dat het woord synergie zo uitgemolken is, is dat het woord dat de lading dekt. Samen als 1 + 1 = 3; samen meer dan de som der delen. Natuurlijk leerde ik nog meer. Zo leerde ik wat ik eigenlijk als wist, namelijk dat liefde zich niet laat dicteren. En ja, ook dat het hard werken is. Soms ook dagelijkser dan gedacht. Liefde is, zeg maar, net echt.
Terwijl ik samen met mijn lief vlinderde, is ergens in 2013 de basis voor dit boek gelegd. Het gebeurde tijdens een opdracht waarbij ik was betrokken als communicatieadviseur. Door de minnebrieven stond ik meer dan ooit bij de liefde stil. Bij het voorbereiden van een brainstormsessie voor een klant, stuitte ik op de Behoeftepiramide van Maslow. Een theorie die ik tijdens mijn studie vooral als slaapverwekkend had gezien. Dit keer zette de piramide mij in vuur en vlam. Ik realiseerde me dat organisaties veelal aan de middelste laag, die van verbinding, voorbij gaan.
Het was zo’n moment waarop je het geheel opeens helder ziet. Dat alle stukjes in elkaar vallen. Eigenlijk zo’n beetje als het moment dat mijn lief voor me stond. Te vaak had ik organisaties gezien waar, als het erop aankomt, belofte en belang niet in elkaars verlengde liggen. Te vaak had ik organisaties gezien die voorbij gaan aan practice what you preach wanneer ze het echt moeten doen. Te vaak had ik me verwonderd over waarom we in organisaties het zo moeilijk vinden om iemand te vragen hoe het gaat wanneer het spannend wordt. Alsof je je hart bij de prikklok kunt laten staan. Vaak ook noem ik de banaan. Die banaan staat voor onze natuurlijke vaardigheid de verbinding met anderen aan te gaan. Thuis, privé, troosten we een verdrietig kind door te achterhalen wat er speelt en toe te zien op de behoefte. Vragen de vader of moeder wat we kunnen doen. Bieden iets te drinken of eten aan. Zoals we ook bij de zieke buurvrouw langsgaan met die kop zelfgemaakte soep. De dingen die we van nature doen. Maar in de supermarkt, en op zoveel andere plaatsen, lijkt men op de groenteafdeling het huilende kind te ontgaan. En zo is hart werken ontstaan.
Terwijl het gewone werk doorging, bestudeerde ik tussen de bedrijven door samen met mijn team de liefde. Vulden het team zelfs met specialistisch denkvermogen aan. Er werd volop gelezen en aantekeningen gedeeld. Het voelde als die eerste verliefdheid. De onuitputtelijke energie die gepaard gaat met vlinders alom. Die energie gebruikte ik om bij het ochtendgloren en in de avonduren te werken aan mijn gedachtegoed. Ik sprak met managers en ondernemers en toetste wat ik zag. Gelijktijdig werkte mijn team aan een onderzoek. Zo toetsten we ook in praktijk wat er werd bedacht.
Blijvend verwonderen. Steeds weer nieuwsgierigheid tonen.
Hart werken staat voor aandacht voor elkaar. Voor stilstaan bij de ander. Voor je verplaatsen in die ander. Voor de ander zien en elkaar waarderen. Vanuit waardering samen groeien en elkaar versterken. Ontdekken dat je samen groter bent dan de som der delen. Meerwaarde die voor organisaties voor het oprapen ligt. Meerwaarde door het hart niet bij de prikklok te laten staan. Meerwaarde die bijdraagt aan gelukkige organisaties en daarmee aan resultaat.
De liefdesbrieven waarmee het in 2012 begon, zijn door de tijd heen met mij meegegroeid. Nog steeds schrijf ik zo nu en dan een brief aan mijn lief en deel ze soms nog weleens online. Vaker richt ik mij op wat liefde voor organisaties kan doen. Tweewekelijks teken ik een gesprek met een manager, ondernemer of bestuurder op. Met wie ik ook spreek, steeds weer merk ik dat hart werken raakt. Steeds weer lijkt het alsof ik de mensen achterlaat met dat wat ze eigenlijk al wisten, maar nu pas landt. Het aha-moment dat liefde valt. Liefde als ons grootste goed.
Ik ben nog lang niet uitgeleerd. Liefde is onvoltooid. Liefde vraagt om blijvend verwonderen. Steeds weer nieuwsgierigheid tonen. Misschien is dat ook dat dit boek op zich heeft laten wachten. Omdat ik nooit uitgeleerd ben. Toch kan ik het niet langer beteugelen. Ik wil van de daken schreeuwen wat liefde voor een organisatie doet. Dit boek neemt je daarin mee. Een boek over hoe blijvend verwonderen bijdraagt aan geluk en daarmee aan resultaat.
Deze tekst maakt deel uit van het boek ‘Hart werken’. Nicoline Wisse Smit werkt aan dit boek online. De tekst is slechts een eerste opzet en verandert hoogstwaarschijnlijk met de tijd. Het is Nicoline haar streven om regelmatig een hoofdstuk te delen. Om zo op te tekenen wat al bijna zeven jaar in haar leven speelt; haar gedachtegoed over liefde op de werkvloer. Liefde als werkwoord voor mensen en organisaties. Het sluit aan bij Nicoline haar missie om organisaties aan te moedigen meer gebruik te maken van dat waar we van nature zo goed in zijn; verbinding vanuit ons hart. Verbinding die bijdraagt aan bevlogen en betrokken medewerkers. Daarmee aan succes.
