48 uur bedenktijd
Ruim een jaar geleden sprak ik met mezelf af dat ik geen ‘ja’ meer mag zeggen als iemand me iets vraagt. Nou ja, niet meteen. Ik beloofde mezelf om 48 uur over een verzoek heen te laten gaan alvorens te reageren. Een afspraak uit zelfbescherming. Om me te beschermen tegen enthousiasmedrang.
Die enthousiasmedrang om ‘ja’ te antwoorden op een vraag, ontstaat wanneer ik denk te kunnen bijdragen. Wanneer ik denk te kunnen bijdragen aan iemands droom. Een droom waarvan ik denk dat deze er toedoet. In zo’n geval hoef je me maar iets te vragen en ik zeg al ‘ja’. Nou ja, tot ruim een jaar geleden dan.
Enthousiasmedrang en zelfkennis
Tegenwoordig bouw ik veiligheidshalve een marge van 48 uur in. De eerste 12 uur gebruik ik om de energie te absorberen. Genieten noem ik dat. Daarna neem ik afstand. Laat het bezinken. In de derde episode van 12 uur leg ik de vraag naast dat wat mij drijft; is het een vraag waarbij ik meerwaarde uit verbinden kan creëren. De laatste 12 uur gebruik ik om mijn keuze te maken. Die aanpak werkt voor mij.
Het werkt echter ook omgekeerd. Enige jaren geleden werd ik gevraagd als beschermvrouwe van de Tapijntuin. Lid van het comité van aanbeveling heet dat. Je hoeft initiatiefneemster Martia Tersteeg maar te ontmoeten om haar bevlogenheid te proeven en te begrijpen dat ik daar geen 48 uur voor nodig had. Maar wat ik al snel ontdekte, is dat ik van de inhoud ben.
Mijn naam uitlenen
Mijn naam prijkte, samen met die van andere leden, op het briefpapier. Ik wilde meer. Dat had Martia niet verwacht. Ik wilde meer dan voor de goede sier. Ik wilde bijdragen aan haar droom. Samen van 1 + 1 meer maken dan 2. Meerwaarde heet dat.
Vanuit mijn betrokkenheid met wat de Tapijntuin doet, spar ik sindsdien zo nu en dan met Martia. Dat spiegelen is nu eenmaal één van die dingen die ik doe. Tevens draag ik zo nu en dan bij aan een tekstproductie. In letter en woord, nadat we samen bij de boodschap hebben stilgestaan. Heerlijk vind ik het hoe Martia dan reageert, blij met wat we samen zijn. Met de meerwaarde die ontstaat.
Nieuw inzicht in samenhang
Enige tijd terug vroeg Martia mij om het voorwoord te schrijven voor het beleidsplan. We wisselden kort gedachten uit. Na 48 uur liet ik haar weten het graag te doen. Ik geloof immers in haar droom; in het werk dat de Tapijntuin doet.
Ondertussen prijkt mijn voorwoord in het onlangs gepubliceerde plan. Trots ben ik dat mijn naam aan zo’n mooi initiatief verbonden is. Blij word ik van wat ik voor mijn inzet terugkrijg. De energie die vrijkomt als Martia mij op mijn eerste draft laat weten dat het niet beter kan. Dat ik heb weten te vatten wat al die tijd al is. Ik voel haar groeien en geniet van mijn kunnen; van het benoemen van dat wat in het hart leeft. Van het verwoorden van wat leeft. Het is in de samenhang dat we dromen laten bloeien.
Meer ontdekken over de Tapijntuin? Hier vind je het beleidsplan 2018 met voorwoord.
