De hand van je baas op je knie: go of no go
Vandaag een artikel in de krant over een verpleger die ontslagen is, omdat hij knuffels geeft. De Inspectie van Gezondheidszorg verbiedt een knuffel of schouderklopje. Terecht? Is een aai over iemands bol op het werk ongewenst? Is het spreekwoordelijke schouderklopje in werkelijkheid niet toegestaan? Is lichamelijk contact op de werkvloer per definitie een no go? Is er een grens?
De scheidslijn tussen gewenste en ongewenste intimiteiten
Als ik het artikel uit Dagblad van het Noorden via Blendle lees, begrijp ik het ontslag wel. Het artikel doet vermoeden dat het om meer dan een schouderklopje gaat. De verpleger was al in therapie geweest na klachten in 2011. Daar komt bij dat de scheidslijn in een beroep zoals dat van verpleger wel heel dun is, dus ook de Gezondheidszorg begrijp ik. Toch ga ik er niet in mee. En wel om de volgende twee redenen.
Aan een verbod kan niemand bijdragen
Natuurlijk kun je iets verbieden. Het lijkt vaak een makkelijke weg. Maar daar waar we vermijden en dus het gesprek niet aangaan, ontstaat geen gemeengoed. Het is een inkopper, maar ik zie het gesprek zoveel liever. Als je wilt dat mensen met een gezamenlijk doel voor ogen werken, is het belangrijk dat ze voelen wat je bedoelt! Met een verbod verandert er in de kern niets. Een verbod kan niemand uitdragen, laat staan eraan bijdragen.
Aanraking het sterkste goed
In de tweede plaats zie ik lichamelijke aanraking als een sterk wapen. De ober die mijn servet op schoot legt, de gastvrouw die mij in mijn jas helpt, de filiaalmanager die zijn weg langs mij wil banen en dat duidelijk maakt door van achter kortstondig zijn hand op mijn bovenarm te leggen, de eigenaar van die kledingwinkel die mij met een zoen begroet en zelfs die opdrachtgever die mij vastpakte toen ik een slechte dag had. Zoals ik ook zelf weleens een medewerker in tranen heb vastgehouden en op dat moment niet beter dan dat had kunnen doen. Soms is aanraking zelfs zakelijk ons sterkste goed.
Aanraking zakelijk versus privé
Aanraking is één van de 5 talen der liefde. En voor aanraking geldt hetzelfde als voor de overige talen der liefde, te weten hulpvaardigheid, beste deel van je tijd, cadeautjes en bemoedigende woorden. Als je mij ongevraagd helpt, werkt het averechts. Je geeft me het gevoel dat ik het zelf niet kan. Vraag je mij echter wat je voor me kunt doen, zal ik wellicht aangegeven dat ik ondersteuning kan gebruiken. En zo is het precies met lichamelijke aanraking. Het is een kwestie van stilstaan bij de ander en aanvoelen. En dat is zakelijk niet anders dan is ons privé leven.
Voelen wat iemand bedoelt
Ik heb geen enkele seconde de illusie dat een verpleger die klachten krijgt, goed aanvoelt wat gewenst is en wat niet. Sterker nog, ik denk ook dat hij buiten zijn werk er mogelijk niets van begrijpt. Bovendien heb ik ook niet de illusie dat de therapie die op de klachten in 2011 volgde, heeft geholpen. Hoe ik het lees, moest de therapie zijn ongewenste gedrag voorkomen. Maar als iemand niet begrijpt waarom iets niet mag of ongewenst is, is het lastig opvoeden of veranderen. Sterker nog, de verpleger stelt dat er van een mug een olifant is gemaakt. Kennelijk voelt hij niet wat zijn werkgever bedoelt. Daar kan zelfs een strafkamp niet tegenop.
Dat magische ‘ons’ gevoel door dat knikje met die elleboog
Eerlijk is eerlijk, ik zit er ook niet altijd op te wachten dat een zakelijke relatie mij met zoenen begroet. Zoals ik overigens ook in mijn privé leven niet altijd op die te hartelijke wij zijn net beste vriendinnen begroeting zit te wachten. Soms vind ik het een slag te intiem, te dichtbij. Maar net zo prettig kan ik het vinden als iemand kort mijn hand aanraakt of mij in een meeting met de elleboog aanstoot en daarmee een ouwe jongens krentenbrood gevoel à la jij en ik begrijpen elkaar gevoel geeft. Op zo’n moment voel ik verbondenheid. Dat gezamenlijke gevoel dat zo belangrijk is om samen aan succes bij te dragen.
Het begint bij stilstaan bij de ander
Hoe ik het voor ogen zie? Ik weet het niet precies. Ik denk dat de scheidslijn naar ongewenste intimiteit mede afhankelijk is van cultuur en branche. Dat het daarnaast per persoon verschilt. Daarin verschilt het zakenleven niets van thuis. Van verbieden ben ik in ieder geval geen voorstander. Ik denk dat als we beginnen met het waarnemen van onze omgeving en het verplaatsen in de ander er meer dan genoeg verandert. Zoveel dat ik het kan voelen! En daar hoef je mij niet voor aan te raken.
PS: De Inspectie van Gezondheidszorg vindt alles op een handdruk na onprofessioneel. Foei, gaat die Van der Laan met zijn schouderklopje dus vet over de schreef. En pas op, een boks of high five geven, is dus ook niet de bedoeling. Een gevoel van verbondenheid en gedeelde vreugd is onprofessioneel. Laten we vooral als robots ons werk doen, totdat ook zij beginnen te voelen…
Foto Van der Laan via The Post Online en foto boven via fijnefotografie.be
