Alexander Klöpping wil de wereld rechtvaardiger maken
Een gesprek met Alexander Klöpping, oprichter en CEO Blendle, over ‘hart werken’. Een gesprek over vlinders als kloppend hart, zwakheden durven benoemen en volwassen worden.
Op voorhand laat hij per mail weten niet meer dan een uur te hebben. “Iets met liefde en organisaties”, is wat Alexander min of meer bij aanvang van het gesprek weet. Nadat we in Linda – naar zijn zeggen de mooiste van alle vergaderkamers – plaatsnemen, informeert hij naar het gesprek. Het geeft hem de tijd om de twee bruine boterhammen met salami te eten die hij zojuist, naast het volwassen saladebuffet in de kantine van Blendle, heeft gesmeerd. Een kantine die enkele momenten geleden nog was omgebouwd tot opnamestudio en waardoor ik via de bezemkast – echt waar – het kantoor ben binnengekomen.
“Ik ben geen prototype ondernemer”
Met de behoeftepiramide van Maslow voor hem op tafel reageert Alexander op mijn eerste vraag: “Ja, die herinner ik me. Langer dan vijf seconde heb ik er, denk ik, nog nooit naar gekeken. Ja, ik begrijp wat je bedoelt met grote bedrijven die aan de middelste laag voorbij gaan. Ik ben echter geen prototype ondernemer. Mijn doel is ideologisch. Ik wil de wereld rechtvaardiger maken. Die ideologie is vertrekpunt. Dat is het hart. Alle andere lagen komen daarna.” Dan wijst hij op de laag onder liefde en verbinding: “Veiligheid of zekerheid speelt hier niet. We werken met hoogopgeleide mensen, veelal techneuten. Die kunnen overal werken. Mensen komen op de laag van de liefde binnen. De ruimte voor zelfontplooiing is waarom ze blijven.”
Werken voor een lul van een baas
Als de middelste laag geen vlinders geeft, heeft iemand weinig bij Blendle te zoeken. Daarin is Alexander duidelijk. Hij beaamt dat de scheidslijn tussen Blendle en hem als persoon dun is of zelfs niet bestaat. Wanneer ik stel dat werken bij Blendle ongeveer zoveel vraagt als verliefd worden op Alexander en zorgen dat hij je ook ziet zitten, gaat hij daarin mee. Hij lijkt dat zelfs mooi te vinden. Ik begrijp hem pas als hij toelicht: “Het klopt toch niet als mensen willen werken in een organisatie waar de baas greedy, een lul of onsympathiek is? Dat is toch raar?! Doordat leiderschap en bestaansrecht dicht tegen elkaar aan liggen ontstaat er een soort van natuurlijke selectie. Het draagt bij aan een sterke cultuur.”
De keerzijde van de sterke Blendle cultuur
Hij realiseert zich dat de sterke cultuur niet voor iedereen werkt. Noemt Blendle een ingewikkelde club als je niet van vrijheid houdt. Hij haalt een voorbeeld aan: “Ik hou niet van bordjes bij de kroketten met hoeveel stuks iedereen mag pakken. Dat werkt een op de middenmoot gerichte onvolwassen manier van eerlijke verdeling in de hand. Wie kroketten belangrijk vindt, die regelt het maar lekker zelf.”
“Wie kroketten belangrijk vindt, die regelt het maar lekker zelf.”
Hij stelt dat mensen niet voor de kroketten, maar vanwege het talent om zich heen komen. Zonder risico is dat volgens hem niet: “Al dat talent bij elkaar is mogelijk het tegenovergestelde van diversiteit. Misschien realiseer ik me te weinig wat de keerzijde is.”
Dingen bij naam durven noemen
Hij haalt de kerstfoto van Blendle aan en wijst op de dominerende Europeaanse look. Hij stelt: “Het lijkt wel een witte zee. Dat is niet omdat we dat zoeken. Het is nu eenmaal hoe de gemiddelde hoogopgeleide techneut er in Nederland uitziet.” Onder banken of stoelen stoppen doet hij het niet. Alexander benoemt de dingen zoals ze zijn, zoals ook het Employee Handbook – dat open en bloot op de website van Blendle te vinden is – dat doet.
Botsen en knetteren
Behalve het handboek stuit ik online op Alexander’s personal users guide. Het doet denken aan de DISC-vlaggetjes die schijnbaar bij Google op de bureaus staan. Vlaggetjes waarmee mensen kleur bekennen qua gedrag en communicatiestijl. Ik vraag Alexander of de sterke cultuur één soort kleur oververtegenwoordigd. Gevoelsmatig denkt hij dat dit niet het geval is: “We zijn divers. Daardoor botsen we en dat hebben we nodig. Ik mag de dirigent uithangen. Als het niet knettert, dan mist er wat.” Dan geeft hij aan die diversiteit ook zelf nodig te hebben om succesvol te zijn, al is het maar omdat hij als creatief afhaakt als het op details en structuur aankomt.
Van ’hoe’ naar ‘waarom’
Ook als het op afscheid nemen aankomt, draait Blendle er niet omheen. Maandelijks dient men zich af te vragen of Blendle nog de juiste plek is. Alexander doet dat zelf ook. Hij geeft aan dat zijn motivatie in de afgelopen vijf jaar met de organisatie mee is veranderd. Doen waar hij blij van wordt staat nog steeds voorop. “Ik denk nu pas na over waarom journalistiek belangrijk is. Eerder zag ik dat misschien als een gegeven. Toen we begonnen was het ook veel meer vanuit de gedachte om een tegenbeweging te bieden aan het kappen van bomen ten behoeve van print. Bovendien was de boel ingekakt. We hebben het medialandschap opgeschud. Sindsdien is er veel gebeurd. Er spelen nu ook andere zaken, zoals fake news. Als disruptor is het onze taak om jonge mensen uit te leggen wat de waarde is van goede informatie. We zijn tot nu eigenlijk altijd bezig geweest met ‘hoe’. Het is tijd om het ‘waarom’ te formuleren en Blendle neer te zetten als een huis dat staat,” en wijst ondertussen naar de derde fase van het flirtschema dat voor hem op tafel ligt.
Flirtschema organisatorisch gezien
Het flirtschema komt regelmatig voorbij in de gesprekken over werken vanuit het hart. Niet eerder heb ik het gebruikt om de fase waarin een organisatie zich bevindt te duiden. Samen met Alexander maak ik die vergelijking. In eerste instantie was er een idee; de flirt. Een serieuze start-up met 50 medewerkers, stuiterend van verliefdheid, als resultaat. In die fase, die van de vlinders, hoefde men niet na te denken over het waarom; de vonk was er en dat was genoeg.
De tijd van leven van de liefde en pizza’s in bed is voorbij.
Nu, na vijf jaar, is het tijd om de realiteit te zien. Het is niet langer fladderen met elkaar en doen of de buitenwereld niet bestaat. De tijd van leven van de liefde en pizza’s in bed is voorbij. Het is tijd om de buitenwereld te betrekken; om kennis te maken met je schoonmoeder. Ook als je er geen zin in hebt. Tijd om na te denken over hoe je met elkaar en de omgeving om wilt gaan, over wat je belangrijk vindt en over dat wat je samen verbindt.
Bindingsangst en kleur bekennen
“Een relatie is investeren en blijven investeren. Ik heb de neiging om te denken dat als ik het leuk heb dat ook voor anderen geldt. Dat is natuurlijk niet zo. Een relatie vraagt om blijven verrassen en inleven. Om samen bepalen wat je belangrijk vindt.” Alexander realiseert zich dat de tijd van enkel vlinderen voorbij is. Dat Blendle volwassen aan het worden is.
“Ik grossier in vrijheid. Ik hou er niet van me vast te leggen. Soms denk ik dat ik bindingsangst heb. Gelijktijdig vind ik het leuk dat het zo aan mij hangt. Dat de shit anders in elkaar stort.”
Hij noemt dat hij een tijd lang niet leverde. Doordat hij teveel bezig was met ‘hoe’ en te weinig met ‘waarom’ miste zijn team sturing. Daarover zegt hij: “Mijn team had daar last van. Ik twijfelde teveel over mijn eigen doel. Ik werd teveel in de organisatie gesleurd. Ik moest me opeens teveel bekommeren over aardse zaken. Ik had het gevoel kleur te moeten bekennen. Dat volwassen worden en investeren, samen afspreken waar je voor staat en wat je belangrijk vindt, beperkte me. Ik grossier in vrijheid. Ik hou er niet van me vast te leggen. Soms denk ik dat ik bindingsangst heb. Gelijktijdig vind ik het leuk dat het zo aan mij hangt. Dat de shit anders in elkaar stort. Dat mensen hier willen werken vanwege mijn idee waar het met de wereld heen moet. Het geeft een gevoel van controle. Controle over iets goed doen voor de journalistiek.”
Ultieme vrijheid
Dan wijs ik Alexander op de tijd. Er is precies een uur voorbij. Ondertussen zit hij al een tijdje op zijn hurken. Er verschijnt een gelukzalige glimlach op zijn gezicht als ik hem er op wijs dat dat toch ultieme vrijheid is. Terwijl hij op een post-it aantekeningen maakt, neem ik op mijn stoel dezelfde houding aan en maak een foto. Trots dat ik de tijd in de gaten heb gehouden, ik had nog wel uren op mijn hurken in zijn wolk willen zitten.
Dit interview maakt deel uit van de reeks ‘Hart werken’. In deze reeks onderzoekt Nicoline Wisse Smit of en hoe organisaties gebruikmaken van de middelste laag van de behoeftepiramide van Maslow; de laag van sociale behoefte zoals verbondenheid, vriendschap en liefde. De interviewreeks sluit aan bij Nicoline’s interesse in liefde op de werkvloer, fascinatie voor liefde in het algemeen en werk als communicatieadviseur. Het is haar missie om organisaties aan te moedigen gebruik te maken van dat waar we van nature zo goed in zijn; verbinding vanuit ons hart. Verbinding die bijdraagt aan bevlogen en betrokken medewerkers. Daarmee aan succes.
