Verandering begint bij het aha-moment
De aha-erlebnis, dat moment waarop het kwartje valt. Het moment waarop je het plotseling helder ziet. Het moment waarop alles kan veranderen. Vandaag had ik er zo eentje. Het aha-moment. Een moment om te koesteren. Een moment om op te bouwen.
Het was een coachgesprek, noem het sparren of hoe je wilt. De betreffende persoon was zijn team moe of eigenlijk de hele manier van werken. Het had alles te maken met resultaat. Er volgden concrete voorbeelden. Ik luisterde gedwee. Gedwee en stil. De stilte die viel, bleef niet lang leeg. Zinnen gingen in elkaar over. “Misschien moet ik het hele managementteam maar vervangen”, opperde de persoon. Ik antwoordde semi uitdagend: “Ja, daar maak jij het jezelf makkelijk mee” en bleef nog even in de lead.
Gedeelde ‘wij’
“Stel je vervangt het managementteam, is het probleem dan opgelost?” Nu bleef het aan de andere kant stil. Vervolgens klonk iets aan gestamel, een combinatie van gebrom en een zucht, een zin die werd begonnen maar niet afgemaakt en nog enkele signalen dat er in het hoofd van alles gebeurde. Tussen de halve zinnen door ving ik een voorzichtige “Als ze het nu gewoon eens samen zouden doen… “ op. Met mijn blik moedigde ik aan tot verder praten en hoorde een uitspraak die zich laat omschrijven als het ontbreken van het gedeelde ‘wij’. De ‘why’ van samen betrokken bij het waarom.
Erop of eronder
Nu was het moment. Het moment dat al het verschil kan maken. Een moment van uitersten. Niets er tussenin. Of de persoon kijkt je aan en zet je nog net niet de stoep of het is die aha. Er is geen grijs. De momenten van zwart of wit. Die momenten van het grote verschil. Daar ging ik: “En waarvoor doen ze het dan?”
Spiegelende kracht en reflectievermogen
De vraag viel goed. In zoverre dat ik er niet te hard invloog. Net stevig genoeg en met respect voor het behoud van de verwonderende kracht die een vraag verdient. Ontspannen was ik nog niet. De reactie hield ik nauwlettend in de gaten. Was dit het moment waarop het antwoord luidt: “Dat zou jij toch moeten weten. Jij moet toch weten wat we hier doen?! Waarvoor betaal ik je eigenlijk?” Het moment waarop je nog net niet wordt gevraagd om op te staan en te gaan. Het moment waarop je ervaart dat je spiegelende kracht teveel aan reflectievermogen vraagt. Maar waar ik op hoopte en intuïtief had aangevoeld, gebeurde. Herkenning. Het kwartje viel.
Herkennen, erkennen, ervaren en veranderen
“Ik hoor je. Ik begrijp wat je bedoelt”, hoorde ik aan de andere kant van de tafel. Ik ging terug naar mijn rol en wachtte. Op de herkenning volgde erkenning, het moment waarop aha waarde krijgt. De persoon gaf aan dat het team al veel te lang aangeeft behoefte te hebben om stil te staan bij het bestaan, nu eindelijk de vraag te begrijpen. Opeens leek de wereld zo logisch. Het aha-moment beleefd. Klaar om in actie te komen. Ik zag de energie al gaan. Klaar om te verkennen als de stap die volgt op herkennen en erkennen.
Van aha-moment naar vertrouwen
Klaar om te verkennen. Om te verkennen om vanuit een gemeenschappelijke ‘why’ een gedeelde wij te laten ontstaan. Een wij van een betrokken team en bevlogen medewerkers. Bij het opstaan en het gaan, gaven we elkaar een hand. Het voelde niet als afscheid. De handdruk die ik kreeg was er eentje van een pact. Een pact van vertrouwen. Vertrouwen op de verandering die met het sparren in gang was gezet.
Meer leesvoer
- De verbindende kracht van het ‘why’; de Golden Circle van Simon Sinek
- Company Love Matrix over bevlogen versus betrokken medewerkers
- Herkennen en erkennen als opmaat naar verandering
